Basamakları basarken

Hayallerimin basamaklarına tırmanmaya başlamak böyle bir şeymiş, kendimi adımlarımı hissediyorum.Viyana ya geldiğimden beri oturup ta bir yazı yazmaya fırsatım olmadı. Tuşlara basarken ki halim bile bitkin görünüyor. Bas tuşa gitsin dercesine yazımı yazarken doğaçlama bir şekilde girmek istedim . ''Hayat ciddi derecede zor ama o derecede de güzel''  Özlediğim o kadar çok şey var ki . Ahh çekiyorum.  Her geçen gün yeni düşüncelere kapılmak insanı manevi olarak diri tutmaya yetiyor. Gezdiğim yerler,gördüklerim hepsini sepetin içine atıyorum. Baş koyduğum yolda tek başıma olduğumun farkındayım.Mücadelemin henüz başındaki zorluklar gözümü açıyor.İnsan kendi gücünü keşfettiği zaman boyundan büyük işler yapabildiğinin farkına varmış olacak ki hayat denen merdivenin basamaklarına sıkı sıkı basmak her basamağın sonunda bir sonraki basamağa basmak için can atıyorum. Ulaşmak istediğim yere bakıyorum sisli buğulu göremiyorum orayı, bastığım adımları sağlam atıyorum ki bir daha düşüp aynı merdiveni tekrar çıkmak istemiyorum. Hey sen ! Bırak bu ayakları akıllı davran, istikrarlı ol basamaklar kendiliğinden yürür. İnsanın kendisine öğüt vermek gibisi yok gerçekten, Yaşadığımız tüm engeller bir sonraki basamak için, evet! ''Hayatımız ciddi derecede zor ama o derecede de güzel'' Engelleri, bir sonraki basamağın kapı kolu olduğunu görmeniz dileğiyle yazımı noktalıyorum (.)